Βράδυ της Ανάστασης του σωτηρίου έτους 2011 μ.Χ ένα παιδάκι κάθεται δίπλα στον πατέρα του κατά την ώρα της Ακολουθίας της Αναστάσεως και προσφέρει υπηρεσίες προς την εκκλησία και τον ιερέα πατέρα του. Ξαφνικά μία φωτοβολίδα και μάλιστα ναυτική, διασχίζει τον ουρανό, εκρήγνυται μπροστά του, του αφαιρεί επί τόπου το αριστερό του μάτι και το θέτει αυτομάτως σε κίνδυνο απώλειας ζωής. Όλοι μένουν έκθαμβοι μα πως συνέβη αυτό; Αλλά κανένας δεν αναρωτιέται ότι όλα αυτά στην ουσία συμβαίνουν γιατί η ίδια η κοινωνία επιτρέπει με άγραφους νόμους και κανόνες να συμβαίνουν κόντρα στο όποιο νομοθετικό πλαίσιο διέπει τούτη την «μπανανία» που ονομάζουμε Ελλάδα. Την Ελλάδα του 2011, την Ελλάδα του 21ου αιώνα, που αν γινόταν να αναστηθούν οι Αγωνιστές του 21 που την ελευθέρωσαν, το λιγότερο που θα έκαναν ήταν να μας πλακώσουν όλους στις κλωτσιές.
Αγαπητοί φίλοι το περιστατικό που πριν από λίγο σας περιέγραψα και το οποίο αποτελεί δυστυχώς ένα πραγματικό γεγονός, δείχνει περίτρανα την βαθιά κοινωνική κρίση, που βιώνει τούτος ο τόπος και ένα κομμάτι του λαού του όντας ανεκπαίδευτο, απειθάρχητο και με καμία αίσθηση κοινωνικής συμπεριφοράς, ανεξαρτήτως μόρφωσης, με μόνο κριτήριο την δική του διασκέδαση-συμφέρον-αντίληψη των γεγονότων. Δεν χρειάζονται τέτοιου είδους περιστατικά για να αντιληφθούμε όλοι μας ότι σε τούτη την χώρα που πατάει με το ένα πόδι στην Ανατολή και με το άλλο στη Δύση και που μονίμως δεν ξέρει που να κατευθυνθεί, κυριαρχεί η δικτατορία μιας μειονότητας πολιτών, αυτοί που αποκαλούνται μέσος νους και τον οποίο ευαγγελίζονται όλοι οι λαϊκιστές των ΜΜΕ και όχι μόνο αποκρύπτοντας στην ουσία ότι βιώνουμε το καθεστώς των ανευθυνοηλίθιων. Το βιώνουμε καθημερινά με αυτό που παραβιάζει τον κόκκινο σηματοδότη και σκοτώνει ανθρώπους, με αυτόν που οδηγεί χωρίς άδεια και δίπλωμα, με αυτόν που οδηγεί ανασφάλιστος, με αυτόν που οδηγεί πιωμένος κ.ο.κ. και αναφέρω τον τομέα της οδήγησης γιατί εκεί κάθε χρόνο χάνεται μία κωμόπολη και τραυματίζεται μία πόλη με υπευθυνότητα αυτών των ανευθυνοηλίθιων όπου καθημερινά μας επιβάλλουν την συμπεριφορά τους ως σύγχρονοι δκτατορίσκοι.
Αυτοί που το μόνο που σκέφτονται είναι το τομάρι τους και που όταν κάνουν την παρανομία κρύβονται και εξαφανίζονται. Όχι γιατί φοβήθηκαν, γιατί αν φοβόντουσαν δεν θα το έκαναν, αλλά γιατί έτσι επιτάσσει το συμφέρον τους! Και δεν είναι μόνο σε αυτόν τον τομέα της καθημερινότητάς μας που τους βιώνουμε στο πετσί μας. Είναι και σε πολλούς άλλους. Αλλά στεκόμαστε εδώ, γιατί εδώ χάνονται ζωές στην κυριολεξία. Αυτοί όμως δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι. Το ίδιο υπεύθυνοι είναι και αυτοί που τους γαλούχησαν με αυτή την νοοτροπία. Ο γονιός που «παρκάρει» το παιδί στην τηλεόραση αρκεί να μην είναι μέσα στα πόδια του. Ο πατέρας που γαμεί και δέρνει μέσα στην οικογένεια αντί να συζητάει. Η μάνα που αντί να ασχολείται με το σπίτι της ασχολείται με την γειτόνισσά της. Ο δάσκαλος που όταν βλέπει το κακό να συμβαίνει μπροστά του ως δημοσιοϋπαλληλαράς τρέχει να το κουκουλώσει αντί να το αναδείξει. Ο δάσκαλος και πάλι που αντί να διδάξει τα παιδιά και να τους περάσεις μηνύματα, σκέψεις και προβληματισμούς πέρα από τα όποια μαθήματα, κοιτάζει το ρολόι του πότε θα φύγει. Ο αστυνομικός που κάνει τα στραβά μάτια ενάντια σε κάθε παρανομία, επειδή είστε γνωστοί και μετά του έχεις και υποχρέωση και τον ψηφίζεις κιόλας γιατί σε άφησε και παρανόμησες! Ο δημόσιος υπάλληλος που δεν πατάει στην δουλειά του αλλά είναι παρόν. Ο βουλευτής που ξέχασε τη φτώχεια του, ξέχασε την μάνα του τον πατέρα του και το πώς μεγάλωσε και το μόνο που τον νοιάζει είναι η επανεκλογή του και φυσικά το «μπαγιόκο» το οποίο τη συνοδεύει. Και πόσα άλλα θα μπορούσα να πω.
Όλοι αυτοί αποτελούν την «μήτρα» αυτής της ιδιότυπης κοινωνικής δικτατορίας. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο μετά από ένα τέτοιο περιστατικό να ακούς τη λέξη «Σάμπως το ‘θελε;» Αυτή η λέξη, αυτή η ατάκα είναι όλα τα λεφτά της ανευθυνότητας. Διότι αυτομάτως δικαιολογεί ένα μαλάκα, ένα ανεύθυνο ο οποίος το μόνο που σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή που κρατούσε το πιστόλι και την ναυτική φωτοβολίδα ήταν να κάνει το κομμάτι του. Αδιαφορώντας στην κυριολεξία τόσο για το μήνυμα αυτής της τεράστιας γιορτής της Χριστιανοσύνης αλλά πολύ περισσότερο για το γεγονός ότι δίπλα του υπήρχαν άνθρωποι. Το μόνο που τον ένοιαξε ήταν η «κάβλα» του και πως την άλλη μέρα θα διηγηθεί στο παρεάκι του την μαγκιά που έκανε και που «θαύμασαν» όλοι.
Ας γίνει λοιπόν το περιστατικό αυτό η αφορμή να αρχίσουμε να αντιδρούμε απέναντι σε όλες αυτές τις συμπεριφορές σε όλους τους τομείς της ζωής μας, να σταματήσουμε να κλεινόμαστε στο καβούκι μας και να τους ανεχόμαστε, γιατί αν συνεχίσουμε να το κάνουμε ίσως ο επόμενος «που θα τον πάνε τέσσερις» από τέτοιου είδους συμπεριφορές να είσαι εσύ!
Γράφει ο Γιάννης Ρουσόδημος
